Nunca pasei fame. E síntome afortunado, aínda que non por iso deixei de ser consciente do valor que teñen os alimentos e tampouco nunca esquecín que o esencial da cociña é a súa práctica diaria. A súa práctica diaria sen paliativos, a súa práctica universal, a súa práctica sen desperdicio. Sobre todo porque despois de ver como se deconstrúe unha tortilla, como se acaramela un ovo, se licúa unha croqueta, saboréase unha escuma de pescada ou mesmo escuma de fume, (si, si… de fume), nada me asegura que non estamos a ser vítimas dunha estafa mediática que premia e prima a práctica da cociña como pracer artístico-intelectual (que non por iso cultural) máis que como dereito fundamental e necesidade primaria. Tampouco ninguén me asegura que non vaia converterme nun novo “Carpanta”, (popular e famento personaxe de cómic da posguerra española), na procura de algo que poder levarme á boca; un cidadán vido a menos, unha vítima máis doutra burbulla, esta vez gastronómica, amparada polo redescubrimento das sopas de allo por parte de sociólogos, químicos, antropólogos, psicólogos ou filósofos que se soben ao carro da “ciencia culinaria”.

Mentres tanto, e por se acaso, ao igual que na parábola da multiplicación dos pans e os peixes, recollerei os anacos que sobraron para que non se perdan, non vaia ser que mentres Ferrán Adriá dá forma ao seu ambicioso proxecto, apoiado con fondos públicos, de crear un “centro de investigación gastronómica” ao rebufo da “Fundación Bulli” para seguir emocionándonos coa súa cociña conceptual, molecular ou posmoderna, os meus fillos non poidan ter un almorzo digno que levarse á boca antes de ir á escola. E é que, mentres nos teñen empalagados con Master Chefs creativos e sobremesas sintéticas en antena, un de cada catro nenos no noso país ten problemas de malnutrición. Tampouco é casualidade que o libro de cociña de Ignacio Doménech “Cociña de recursos. Desexo a miña comida” publicado na posguerra , fose reeditado na actualidade. Admiro a Ignacio Doménech por ser o primeiro chef, non en deconstruir a tortilla, senón en construíla sen ovos nin patacas alá polo ano 1941, tan só con sucedáneos compostos con alimentos reaproveitados. Cociña intelectual sen dúbida ningunha.

De gourmets a Carpantas quere ser todo isto. Unha crítica ácida, unha mordaz metáfora, unha alegoría cáustica, unha simboloxía patética resolta en bodegóns dispostos nunha mesa como escenario cotián dun comensal aburrido esperando bocado ou soñando telo dado. Un gastrónomo empobrecido que sen imaxinalo chegou a ser un Carpanta solitario na procura de comida para o día.